Wanneer ik de vraag stel: “Wie staat er in jouw leven op de eerste plaats?”
Dan hoor ik vaak: Mijn gezin, mijn man, mijn kinderen, mijn ouders enz.
Mijn tweede vraag is dan: Wiens leven leef je dan? En dan is het stil.
We zijn zo geneigd om te zeggen: “als zij (wie dat dan ook bij jou wezen mogen) het goed hebben of gelukkig zijn dán ben ik het ook.”
Oh ja? Ben jij dan verantwoordelijk voor het geluk van de ander? En is jouw eigen geluk per definitie afhankelijk van een ander? Zo van ‘als zij dit dan kan ik gelukkig zijn.’ We leggen op die manier onze verantwoordelijkheid voor ons geluk bij een ander neer en tegelijkertijd dragen we de verantwoordelijkheid van de ander op onze schouders.
Het is vaak goed bedoelt of de ander vindt het zo fijn als jij….. vul maar in. Maar dat is in mijn optiek niet de bedoeling.
Jij mag in jouw leven jezelf op de eerste plaats zetten en je daar prima bij voelen. Daar is NIKS egoïstisch aan. Het is een keuze, je hoeft er geen moeite voor te doen. Want van uit die eerste plek kun jij er voor anderen zijn, zonder je zelf te verliezen of opgeslokt te voelen.
Als anderen in jouw leven op de eerste plek staan, dan lijdt (ja met lange ij) je het leven van de ander en raak je jezelf kwijt.
Leef je eigen leven en daarmee is er heel veel liefde en ruimte voor anderen.